καθως εσφιγγα τις γροθιες μου οι φλεβες των χεριων μου φουσκωναν κ εμοιαζαν ολο και περισσοτερο στα νευρα των φυλλων του μοτιβου της ταπετσαριας που ειχε η γιαγια στο χωλ.αναμεσα στα φυλλα στεκονταν ιθαγενεις του αμαζονιου με της καλυβες τους.εγω τους μετρουσα ως εκει που εφτανα(τι παιδι..) λιγο προτου διασχισω το διαδρομο κ βρεθω στο σαλονι με την τηλεοραση να παιζει το χρυσο κουφετο με την αννιτα πανια.
αλλοτε δαγκωνα με περισση μανια το κατω χειλος μου με την υποσχεση(τι παιδι..) πως αν καταφερω να το σκασω θα ελευθερωσω ολες τις λεξεις που σκαλωναν εκει χρονια τωρα
τωρα τα κανω ταυτοχρονα.μαζευτηκανε και τοσα αγγιγματα στ' αυλακια της παλαμης που φοβηθηκαν να φτασουν στον παραληπτη
τι παιδι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου