13/9/13

μωρο μου

ωρες ωρες η μαλακια σου με ξεπερναει.-
 


10/6/13

το οριο

"μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω"

το α τεινει στο χ
και δεν εχει ιδεα
ειμαι πεταλουδα που πεθαινει.τα φτερα μου χτυπουν ασθενικα μα και ρυθμικα
το δωματιο.η καρδια μου
οι τοιχοι ειναι ντυμενοι με μαξιλαρια οπως στα τρελαδικα
μπαινει μεσα και κλειδωνω την πορτα
βγαζει το σουγια που παντα κουβαλαει στο μικρο τσεπακι της τσαντας
χαραζει τα παντα γυρω
φυγοκεντρος δυναμη
το α τεινει στο χ

δεν το κανει καθολου ευκολο







13/5/13

(mute)


 
[ειναι φορες που σκεφτομαι οτι αυτη η ιστορια δε μπορουσε να ειναι καλυτερη]







25/1/13

φερμες

"Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες
μ’έτη φωτός,δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ’αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα."
Τ.Π.

"Κι ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον. 
Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε."
Τ.Λ.

21/1/13

παραμανες

κι αφου δε μπορουμε να ειμαστε κατι αλλο
ας ξαναγινουμε φιλοι.


και υποσχομαι, φιλε μου,
οταν θα σας κοιταω
να παιρνω το πιο αληθινο ψευτικο χαμογελο μου
κι ας πληρωνουν το τιμημα οι παλαμες

με μπηγμενα τα νυχια στη σαρκα τους .






6/1/13

*it's not my head that's broken, it's my heart

οι πραξεις μας
οι πραξεις τους
παιδια μας και μητερες μας.
και καθως εναλλασσεται η καθημερινοτητα συνεχως
απο βουβη παρακμη σε εκκωφαντικη αναγεννηση
και παλι πισω
ολες οι λεξεις που θα θελαμε να μπορουμε να ξεστομιζουμε
ψηλα και δυνατα
μενουν κ αυτες λειψες
μια και παρατησαμε τα μισα μας φωνηεντα σε ξενικα σεντονια.
οπως λειψα μενουν τα 'λιγο' και τα 'σχεδον' και τα 'μη'
που τα εξανθρωπιζουμε αθελα μας
και τα προβαλλουμε στο προσωπο που βρισκουμε απεναντι να κοιταμε.
κατ'ευφημισμο τους δινουμε τ ονομα "αναγκες".
οι χαμενες ωρες/μερες/μηνες και παει λεγοντας
χτενιζουν τα μαλλια μας ως τις ακρες-σκαλωνουν στους κομπους
μεγαλεπιβολα 'θα'.οχι απο ανικανοτητα αλλα απο αδρανεια,τον πιο αργο θανατο
με επενδυση ενα διαρκη βομβο
συσκευες που δε συντονιστηκαν ποτε.ή φαναρια για τυφλους.
(μαλλον δε θα πρεπε να ναι ετσι τα πραγματα)
καπου-καπου χανομαστε περιφεροντας το σωμα και το πνευμα κουτσουρεμενο*
διασκεδαζουμε τα κενα μας ακουμπιστα με τα κενα των αλλων
κι ή που θα τα γεμισουμε προσωρινα ή που θα τα φερουμε σπιτι ιδια
λιγο στραπατσαρισμενα,καπνισμενα ή μουτζουρωμενα με μολυβι ματιων
μα σιγουρα μουδιασμενα
για να αναμετρηθουμε πιο ευκολα μαζι τους μεχρι να μας παρει ο υπνος.

να,οπως τωρα



υ.γ. : "εισαι μικρος και δε χωρας τον αναστεναγμο μου"