σαν ακριβως αυτο

"Ποτήρι το ποτήρι τη θάλασσα μετρώ
σπυρί σπυρί την άμμο.
Κι απάνω πού’ χω φθάσει σε λογαριασμό
όλα τα χάνω.

Πατάω όπου πατούσες και σ’ ακολουθώ
μα σβήνονται τα χνάρια.
Σου δίνω ό,τι ζητούσες και σου τραγουδώ
στ `απομεινάρια.

Ξυπνάω και κοιμάμαι κι όλο παρακαλώ
κι εσύ να με θυμάσαι.
Τα βράδια ξαγρυπνάω και σε νοσταλγώ
κι εσύ κοιμάσαι."

χωρις

τα μηδενικα μας κ οι μικροι μας θανατοι

που τα φυλαμε ευλαβικα στο λαρυγγι και στο στερνο.

κι αν δε τα μνημονευουμε εμεις μας μνημονευουν αυτα

την καθε μια φορα που επιβεβαιωνουμε ποσο ευαλωτοι μπορουμε να υπαρξουμε

σα την τιγρη που πηγαινοερχεται νευρικα μες στο κλουβι της.

οσο ειναι ακομα νοεμβρης

καθως εσφιγγα τις γροθιες μου οι φλεβες των χεριων μου φουσκωναν κ εμοιαζαν ολο και περισσοτερο στα νευρα των φυλλων του μοτιβου της ταπετσαριας που ειχε η γιαγια στο χωλ.αναμεσα στα φυλλα στεκονταν ιθαγενεις του αμαζονιου με της καλυβες τους.εγω τους μετρουσα ως εκει που εφτανα(τι παιδι..) λιγο προτου διασχισω το διαδρομο κ βρεθω στο σαλονι με την τηλεοραση να παιζει το χρυσο κουφετο με την αννιτα πανια.

αλλοτε δαγκωνα με περισση μανια το κατω χειλος μου με την υποσχεση(τι παιδι..) πως αν καταφερω να το σκασω θα ελευθερωσω ολες τις λεξεις που σκαλωναν εκει χρονια τωρα

 τωρα τα κανω ταυτοχρονα.μαζευτηκανε και τοσα αγγιγματα στ' αυλακια της παλαμης που φοβηθηκαν να φτασουν στον παραληπτη

τι παιδι..

προλαβαινω?

1/