σαν ακριβως αυτο

"Ποτήρι το ποτήρι τη θάλασσα μετρώ
σπυρί σπυρί την άμμο.
Κι απάνω πού’ χω φθάσει σε λογαριασμό
όλα τα χάνω.

Πατάω όπου πατούσες και σ’ ακολουθώ
μα σβήνονται τα χνάρια.
Σου δίνω ό,τι ζητούσες και σου τραγουδώ
στ `απομεινάρια.

Ξυπνάω και κοιμάμαι κι όλο παρακαλώ
κι εσύ να με θυμάσαι.
Τα βράδια ξαγρυπνάω και σε νοσταλγώ
κι εσύ κοιμάσαι."

χωρις

τα μηδενικα μας κ οι μικροι μας θανατοι

που τα φυλαμε ευλαβικα στο λαρυγγι και στο στερνο.

κι αν δε τα μνημονευουμε εμεις μας μνημονευουν αυτα

την καθε μια φορα που επιβεβαιωνουμε ποσο ευαλωτοι μπορουμε να υπαρξουμε

σα την τιγρη που πηγαινοερχεται νευρικα μες στο κλουβι της.